We ontvingen het trieste bericht van het overlijden van Theo Zoetemeijer, voorzitter van Chessclub Rokado op maandag 23 januari 2017. Op de website van Rokado staat een bericht getiteld: “Bij de dood van Theo”, dat wij hier overnemen:
Bij de dood van Theo
Je kunt jaren en mensen tot terugkeer bewegen,
En ook liefde – wat zeg ik, er is nog zoveel.
Ik ging weg voor altijd, maar terug zal ik komen
En dan reis ik met jou naar de zon en de zee
Boris Ryzji
Onze voorzitter is er niet meer. Theo is overleden. Hij stierf op een kille winterdag, in de middag van maandag 23 januari 2017, aan de gevolgen van uitgezaaide kanker.
Dat Theo er nu niet meer is, is voor mij en voor veel anderen, vrienden, clubgenoten, bijna niet voor te stellen.
Theo was er namelijk altijd. Bij Rokado waar ik hem ruim 30 jaar geleden leerde kennen was hij tot zijn overlijden het hart en ziel van de vereniging. Hij runde de vereniging zowat in zijn eentje: hij was zowel voorzitter als teamleider, maar ook penningmeester die jarenlang de bondscontributie voorschoot van veel leden en daar vervolgens zonder een spoortje van wrok werkelijk nooit meer op terugkwam.
Theo wàs Rokado. En zonder Theo’s onbaatzuchtige inzet was Rokado zonder twijfel al lang geleden opgedoekt, ter ziele gegaan en nu niet meer dan een mooie, maar vage herinnering uit het verleden geweest.
Maar ach, dat is maar schaken. Theo was een mens die positief in het leven stond. Ik herinner me hem als opgewekt, goedgehumeurd en altijd bereid tot een praatje. Praatjes die vaak overgingen in lange gesprekken, aan de telefoon of tot midden in de nacht in de kroeg onder het genot van de nodige biertjes.
Theo was een graag geziene persoon. Niemand mocht Theo niet. Theo was makkelijk in de omgang, had geen groot ego en kon wel tegen een stootje. Hij was daarom ook heel goed in staat om met moeilijke mensen, zoals ikzelf bijvoorbeeld, langdurig vriendschappelijk om te gaan en om andere karakters met een gebruiksaanwijzing zelfs tot zijn beste vrienden te mogen rekenen.
Zijn positieve levenshouding begon barstjes te vertonen toen begin 2015 de diagnose maagkanker werd gesteld. Hij herstelde snel van de schrik en nam zich heilig voor de strijd met de ziekte aan te gaan en deze te overwinnen. Theo onderging een operatie en kreeg chemokuren en leek inderdaad op weg naar een volledig herstel.
Toen later in 2016 de ziekte terugkwam, leek Theo’s eerdere verzet plaats gemaakt te hebben voor een soort berusting en acceptatie van een onvermijdelijke uitkomst.
Het laatst zag ik hem op een zondag, half december 2016, de dag na onze laatste thuiswedstrijd in Nieuw-Beijerland. Op de één of andere manier voelde ik dat ik bij hem langs moest gaan. Ik wist gewoon dat dit een van de laatste keren was om Theo te zien en nog te kunnen spreken.
Ik ben blij dat ik dat ook gedaan heb. Theo was sterk vermagerd, had veel moeite had met ademhalen en was er overduidelijk lichamelijk bar slecht aan toe. Maar toch was hij was hij geïnteresseerd in de partij die ik de dag ervoor had gespeeld en suf in remise had laten verzanden en hem nu demonstreerde. Hij sprak daarna heel open en realistisch over de ziekte die hem in zijn greep had en die hem volgens de artsen nog 7 maanden respijt zou geven. Theo wist ook wel dat dit getal maar een slag in de lucht was.
Iets meer dan een maand later overleed Theo, niet meer in staat om nog zin te kunnen geven aan zijn leven dat beroofd was van elk perspectief.
Theo was een geweldig mens, we zullen hem verschrikkelijk missen.
Rick
NB: Alle bijdragen van vrienden, clubleden met herinneringen over Theo zijn welkom en zal ik direct op het blog zetten